کاش برمیگشتم به گذشته 

و اونا از نو میساختم ......................

شاید سکوت  من پراز حرفهای ناگفته ایست که کسی جز او و من نمیداند

و در ذهن  نمایشی برپاست  گاه شیرین گاه تلخ 

و بازیگرانش  همین ناگفته هایست که  چمدان بدست بر پشت لبها  کز کرده اند و  چشم براه  نگاهی آشنایند که شاید قفل سکوت شکسته شود ..........

حرف دارم اما نمیزنم

ترجیح میدم در خلوت خودم با رویاها هم کلام شوم

شاید. هیچ ...........