عصرونه

سایه لک لک پیری که از پشت پنجره تو را می خواند

و زمزمه آهنگی که پشتش هیچ حسی نیست

دستانی که می نویسند برای آرامش

آرامشی از دست رفته

هنوز سایه لک لک پیر بر سرت سنگینی میکند

و کسی چه میداند احساس مرا

شادی تلخ مرا کسی درک نمی کند.