او و من

در این دهکده مه گرفته من نه آن دورتر

آنجایی که هزاران نی گوشه مرداب قد علم  کرده اند 

کسی دارد روح غبار گرفته اش را صیغل میدهد 

خسته از دنیا

در خلوت مرداب

با نوایی خوش مرا به سوی خود میخواند

اما راه  دراز است

و هوای دل مه گرفته 

من سرگردان دراین دل اسیر 

و او با نی همصدا به اسمان اوج  میگیرد

نگاهی پر حسرت بدرقه راه اوست 

یا حق

؟

صدایی پر ابهام مرا به خود فرا میخواند

در گوشم زمزمه میکند

و من چشمانم را بسته ام و به ساز مبهم او میرقصم 

معرفت بارون

بارون دار میاد 

گوش کن صداشا

به یاد بیار معرفتشا

.

.

.

.

کاش ما آدما یه ذره معرفت بارونا داشتیم

که درست اون لحظها ای  که ابر بغض میکنه

فرو میریزه

حس بارونا دارم

اما..............