سالهاست زندگی در پشت  کوههای فراموشی 

در زیر حرفهای خاک خورده مدفون شده است

و نقابی  شیرین با طعم عسل ؟ بر چهره زندگی کشیده شده

عسلی که طعمش مزه  گس خرمالوی نارسی باغچه حیاطمان را یادآوری میکند

و این تکرار  همچنان ادامه دارد ...............

هر صبح خورشید آسمان با من هم قدم است

و تو آن دورترها 

 فارغ از من

 فارغ از خورشید آسمان با  غریبه ها هم قدمی ................

دل تنگ میشه

هیچی هم جلودارش نیست

دله دیگه