دلم سوخت برای خودی که وقتی رفت نه سنگ صبوری داشت

نه دستانی که محکم به شونه اش بزند و بهش بگه قوی باش

نه شونه ای که سرش را روی اون بگذاره  تا میتونه اشک بریزه

خودت ماندی و یک دیوار و  خوابی پیش از موعد برای  رهایی از این دنیا

دلم سوخت برای  لحظه هایی که بغض  خفه میکرد و راه تنفس بسته میشد

دلم سوخت برای آن لحظه هایی  که هیچ کس نفهمیدت و هیچ  کس حرف نگاهت  را نفهمید

گذشت  گذشت  اما  تلخ

یا حق